laatste stuk Marokko en Mauritanië

Het slapen midden in de natuur bevalt goed. Al vroeg worden we wakker en gaan weer op pad. De laatste 200 kilometer naar de grens. Omdat we onderweg nergens meer Euro 95 kunnen tanken, besluiten we op 100 kilometer van de grens naast de gewone tank van de auto ook onze reserve benzinetanks te vullen. Het slaat even een hap uit ons budget maar met 120 liter aan extra benzine komen we in ieder geval door Mauritanië zonder te tanken. Al gauw sluiten we aan in de rij bij de grens.
Grensproces Marokko
- Controle ingang grensgebied
- Ons zelf uitschrijven bij de politie
- Afmelden bij douane
- Afmelden bij de Gendarme
- De Lada uitschrijven bij de douane
- Lada afmelden bij de politie
We komen nu in een soort niemandsland. Geen asfalt, volop kuilen en gaten en volgens de Lonely Planet moeten we de sporen in het zand volgen want in de gebieden naast die sporen schijnen landmijnen te liggen. Overal zien we autowrakken. Voor de Lada is het rijden door dit gebied best een opgave gezien het hobbelige terrein. We zijn dus ook vol bewondering van alle normale personenauto’s die dit ook doen. Na een paar kilometer komt de grens van Mauritanië in zicht. Weer aansluiten in de rij, wachten tot je een seintje krijgt en doorrijden tot de controle.
Grensproces Mauritanië
- Inschrijven bij de Gendarme
- Melden bij de politie. Ontvangst formulier
- Dit formulier moest weer naar een ander kantoor voor de tijdelijke import van de Lada
- Dan weer met een formulier naar de douane
- Daarna scannen paspoorten in een kantoor links
- En dan vingerafdrukken en foto in en kantoor rechts
De laatste stap was het kantoor voor het verzekeren van de Lada voor de laatste drie landen te weten Mauritanië, Senegal en Mali. Al met al heeft dit hele proces 2,5 uur geduurd maar het viel ons op dat hier wel een betere structuur in zat dan bij de grensovergang van Spanje naar Marokko.
De eerste kilometers in Mauritanië gaan prima. Redelijke wegen en ook weer overal autokarkassen. Al gauw worden we tegengehouden door de politie. Weer een paspoortcontrole en dan komt de agent de auto in leunen en vraagt: “cadeau Police”? Ik doe alsof ik het niet begrijp en Ruud trekt een bedenkelijk gezicht. Op nieuw vraagt de agent om een kado en Ruud zegt tegen mij dat ik hem een sigaret moet geven. Ik pak mijn pakje maar ineens heeft de man er genoeg van, grijnst en geeft aan dat we door mogen rijden. Zo werkt het dus hier. Dit spelletje wordt later nog eens herhaald en weer werkt het. De politie is corrupt en de Gendarmes uiterst correct. We verbazen ons over het grote verschil in landschap want hier is het gelijk allemaal zand en het grote niets. Mooie zandduinen zien we terwijl we doorrijden richting Nouakchott. De wegen zijn af en toe volledig kapot gereden en hebben hele diepe gaten in het asfalt. Voorzichtig laveren we er tussendoor. Grote snelheden kun je hier dus niet halen. Met nog ruim 200 kilometer te gaan komen we in een nieuwbouw dorp war we op zoek gaan naar een hotel voor de nacht. Dat is dus niet te vinden dus we rijden door. Een paar kilometer buiten het dorp komen we het eerste tankstation tegen. Het is al laat en we vragen naar een kamer. Die hebben ze niet maar we zijn meer dan welkom om achter het tankstation onze tent op te zetten en daar te overnachten. We rijden een eindje de zandduinen in en we staan op een prima plek met fantastisch uitzicht. Die avond eten we in het wegrestaurant en nemen daarna nog een cola mee naar ons eigen zandduin. Hier liggen we nog een uurtje in het zand en kijken naar de voorbij razende vrachtauto’s en naar een prachtige sterrenhemel en de halo rond de bijna volle maan.

14 januari
We gaan weer vroeg op pad. We besluiten om na een paar kilometer aan de kant van de weg midden in de woestijn te ontbijten met spullen uit ons overlevingspakket (met dank aan de familie Van Drimmelen). Plotseling komt er een grote bushcamper voorbij en die stopt. Het blijken twee Duitsers te zijn waar Ruud bij de grens mee heeft gesproken. Zij biedt gelijk aan om even koffie te zetten en gezamenlijk drinken we daar ons bakkie. Top. Na wat te hebben bijgepraat gaan zij weer verder en wij gaan ook weer op pad. Onderweg stoppen we nog een keer voor een kudde dromedarissen en die zetten we uiteraard op de foto. Aan het einde van de ochtend worden we aangehouden door een militair die autopech heeft. We slepen hem met zijn auto (wat een barrel was dat; accu verrot, bedrading volledig weggesmolten en alles hangt als los zand aan elkaar) naar de eerstvolgende Gendarmeriecontrole. Na een kleine 30 kilometer zijn we daar en daar probeert hij nog om hem verder te slepen naar Noakchott maar daar hebben we geen zin in. Ruim 100 kilometer slepen zie ik niet zitten. In de loop van de middag bereiken we Noakchott en we gaan op zoek naar een hotel. Dan blijkt makkelijker gezegd dan gedaan en uiteindelijk na veel rondvragen vinden we een appartement die we voor één nacht kunnen huren. Nadat we ons geïnstalleerd hebben neemt de jongen van het complex ons mee naar de taxi en naar de vismarkt aan het strand. Daar laat hij ons alleen en wij wandelen tussen de vis, de vissers en hun boten over het strand. De zeer kleurrijke ranke vissersboten zijn prachtig om te zien we lopen er langzaam langs. Aan het einde van de rij boten zien we een restaurantje war we onder een parasol cola drinken op het strand. Rond 18 uur zou de taxi weer wachten op de twee toubab (de twee blanken) bij de vismarkt en die brengt ons naar een restaurant waar we kunnen eten. Na het eten denken we de weg zelf terug te kunnen vinden en we proberen terug te lopen. Uiteindelijk raken we hopeloos verdwaald en een zeer vriendelijk jongeman neemt ons door de halve stad en levert ons na een fikse wandeling af bij ons appartement. Het was weer een mooie dag.