Senegal en de naar de grens met Mali

16 januari

Na het wakker worden lopen we de stad in. Saint Louis heeft zijn centrum op een eiland in de rivier de Senegal. We lopen door de vele kleine (zand-) straatjes en zien oude, vervallen, koloniale huizen. Ergens middenin de stad is een restaurant open waar we ontbijt kunnen krijgen. Een stuk stokbrood, een kluit boter en wat marmelade en om dit weg te spoelen een kop nescafé. Hierna lopen we nog wat verder en gaan de brug over naar het schiereiland wat de binnenstad beschermt tegen de zee. Hier wonen de vissers in kleine straatjes. De vrouwen en kinderen lopen hier van alles te doen en zijn voornamelijk bezig met wassen en wasgoed. De mannen zijn bezig met hun netten of zitten in de schaduw met elkaar te praten. Overal worden we heel vriendelijk begroet en niemand legt ons een strobreedte in de weg als we door dit wijkje struinen. Wel kondigen alle kinderen ons aan als we aan komen lopen met deux Toubab. We genieten van alles wat we zien en helaas is het al weer snel tijd om terug te gaan naar het hotel om onze rugzakken op te halen en met een taxi naar Richard Toll. De taxichauffeur moet eerst langs zijn basis om toestemming te vragen en een formulier mee te krijgen om ons weg te mogen brengen. Onderweg krijgen we nog een politiecontrole en blijkbaar had onze chauffeur ook nog een formulier moeten hebben om toeristen te mogen vervoeren want hij krijgt een boete. De regelgeving en controle door de staat in dit land is echt vreselijk. Teruggekomen bij de Lada stappen we gauw in en rijden onze verplichte route. Het wegdek is werkelijk vreselijk. Diepe gaten en kuilen en vaak is de alternatieve zandweg er naast een veel betere optie. Onze Lada krijgt het heel erg voor haar kiezen. Het gepiep bij het rechter voorwiel van de vorige dag wordt nog erger en halverwege zien we een garage bij een tankstation. Onze auto gaat op de brug en door middel van de betere handgebaren wordt ons duidelijk gemaakt dat een beschermplaat aan de binnenkant van het wiel tegen het voorwiel aanloopt en dus dat gepiep veroorzaakt. Of we maar even naar zijn eigen garage willen rijden. Dit betekent; rij terug naar buiten en dan twee keer rechts en daar midden in het zand staat een klein afdakje waar ik de Lada voor moet parkeren. Ik moet zelf de krik, de wieldopsleutel en een moersleutel leveren. Hij heeft een hamer en een beitel. Daarmee wordt de klus geklaard. Als het wiel er weer opzit en niet meer piept voelt hij nog even de wielspeling. Die is veel te veel. Maar met mijn moersleutel weet hij de centrale wielmoer beter vast te draaien en met een beitel wordt die moer geborgd. Daarna checkt hij ook nog even het linkervoorwiel en ook daar is intussen te veel speling. Het zelfde trucje wordt uitgehaald en 10000 CVA (18 euro) armer maar dolgelukkig dat de Lada weer top rijdt zonder geluidjes. We bereiken voor het donker wordt ons meest optimale reisdoel het dorpjeOuro Sogui. Daar vinden we een hotel en drinken we nog wat om uiteindelijk in het lokale fastfood restaurant nog wat te eten. Ruud bestelt kip en ik een tadjine. Helaas, de kip was goed volgens Ruud maar mijn tadjine blijkt een bord vol linzen te zijn met twee stukjes vlees. Ik eet de helft van alle linzen en het vlees maar daarmee is het voor mij genoeg. Terug naar het hotel en slapen.

17 januari

Ontbijten in deze regio is dus geen hoogstaand iets. Maar goed het is voldoende om de dag mee te beginnen. Ruud wil graag nog een klein uitstapje maken naar een plaatsje 10 kilometer van de hoofdweg maar mijn darmen spelen op. Ik moet diverse malen naar een toilet voordat ik alle darmkrampen kwijt ben en we besluiten dus dan toch maar door te rijden richting grens want we moeten vandaag de grens over. Onze passevant is maar geldig tot vandaag en anders krijgen we echt grote problemen. Ruud rijdt de eerste 150 kilometer. Een gemiddelde halen van 60 kilometer per uur is echt heel knap hier want sommige gaten en kuilen zijn zo groot dat de Lada er bijna in verdwijnt. Dan neem ik het stuur weer over want mijn buik is aardig tot rust gekomen. Ik heb de mazzel dat de laatste 60 kilometer naar de grens over redelijk goed asfalt gaan dus al snel bereiken we de grens met Mali bij Kidira. Afmelden bij de politie, Dan naar de douane om de Lada uit te schrijven en binnen een mum van tijd rijden we door niemandsland over de brug Mali binnen in het plaatsje Diboli. Daar gaat het hele circus opnieuw van start. Wij mogen er binnen de korte keren in maar de Lada blijkt een probleem. We staan intussen op het douane terrein en we hadden een passevant moeten vragen voor 10 dagen en dan hadden we in Bamako de import en de administratie volledig kunnen afhandelen. Maar helaas… We worden bijgestaan door een zeer vriendelijke Gambiaan die als tolk/vertaler werkt in het grensgebied. Wij hebben al aangegeven dat de Lada wordt geïmporteerd en een gift is voor de katholieke kerk en dan blijkt het ineens veel lastiger te zijn. Na heel lang wachten en onderhandelen komt er een negatief besluit van de chief. We moeten eerst zorgen dat de invoerrechten betaald worden en dan pas mag er doorgereden worden. Om dit te kunnen betalen met er door het aartsbisdom in Bamako een bedrag betaald worden bij de douane in Bamako. Aangezien het vrijdagmiddag is en de heer Traore van het aartsbisdom niet te bereiken is en alle kantoren in Bamako intussen gesloten zijn voor het weekend, hebben we twee keuzes: of we blijven bij de Lada het hele weekend in de enorme stofbende en chaos van het grensgebied en vervelen ons rot of we laten de Lada voorlopig achter en gaan met de bus verder naar Kayes voor het weekend. We besluiten uiteraard het laatste zodat we een paar dagen verplicht rust moeten nemen. De busrit naar Kayes gaat redelijk soepel en in Kayes (spreek uit Kaai) nemen we een taxi naar hotel Le Khasso. Dit hotel ligt aan de rivier Senegal en zou het beste hotel in de stad moeten zijn. Van schoonmaken hebben ze hier echt nooit gehoord want de kamers en het sanitair zijn ronduit ranzig. Echter als je zo moe bent van alle indrukken en spanningen wordt je vanzelf makkelijker en ik heb de geruststelling dat ik mijn eigen schone lakenzak bij me heb waarmee in zelfs in het smerigste bed kan slapen. Voor eten zijn we te laat dus we nemen onze malaria pillen maar onder het genot van een biertje en uiteindelijk vallen we doodmoe in slaap.

18 januari
We zijn in Mali. OK, nog zonder de Lada want die staat nog in niemandsland, maar toch, wie had ooit gedacht dat we al zo ver zouden komen met een 500 euro auto. Na het wederom zeer simpele ontbijt van stokbrood en nescafé maar wel op een prachtig terras met uitzicht op de rivier (dit hotel is bij daglicht toch een stuk aangenamer), gaan we op zoek naar de katholieke kerk en het bisdom in Kayes. Na een stuk te hebben gewandeld vinden we na veel rondvragen uiteindelijk het terrein van het bisdom. Helaas is de Eveche (de bisschop) naar Bamako. We hadden de hoop dat hij ons zou kunnen helpen met het contact met het aartsbisdom in Bamako en dat we op die manier wat makkelijker de administratie zouden kunnen afhandelen. Morgen (zondag) zal er waarschijnlijk wel een afgevaardigde hier aanwezig zijn dus onverrichterzake keren we terug. We lopen langs de rivierbedding terug naar het hotel en zien prachtig aangelegde stukjes land waarop allerlei gewassen worden verbouwd. De vrouwen en kinderen staan langs de waterkant en de vrouwen doen de was in de rivier. Het is zo jammer dat we de vrouwen niet mogen fotograferen want de indrukken die we krijgen zijn werkelijk fantastisch. We lopen nog langs een scheepswerf waar een pirogue, een soort grote houten kano, wordt gebouwd. Ruud praat wat met de big chief en ik maak een foto van een kind en laat op het schermpje zien hoe de foto is geworden. Het kind grijst breed om deze tovenarij. Na een paar kilometer zijn we weer terug bij ons hotel en ga ik mijn reisverslag bijwerken en Ruud gaat even siesta houden. Het wordt een lang weekend tot maandag maar we moeten er door heen.