Kayes Kita Bamako

22 januari
Vroeg op pad. We hebben er zin in. We nemen een toeristische route in plaats van de hoofdweg. Onderweg hopen we watervallen en mooie dorpjes te zien. Volgens onze vrienden bij de grens is ook deze weg zeer goed te berijden dus we wagen het er op. Het is een prachtige route die de mooie landschappen van Mali laat zien. Laag struikgewas met heel veel baobab bomen. We volgen de rivier de Senegal stroomopwaarts. Na een paar uur komen we bij een klein dorpje waar de weg ophoudt bij de rivier. Hier moeten we wachten op een pont. Op deze plek komen twee rivieren samen die dan de rivier de Senegal vormen. De ene rivier is bruin en modderig, de andere rivier is helder. Als we overvaren zien we halverwege de twee kleuren in het water. De rivier mixt niet meteen maar pas later stroom afwaarts. Op de pont staan meerdere mensen en één daarvan houdt in zijn ene hand de net geslachte kop van een geit en in zijn andere hand de vierpoten samen gebundeld. Een ietwat luguber gezicht maar het hoort bij deze culturen. Aan de overkant aangekomen zoeken we een plek langs de rivier om koffie te zetten en te drinken. Het uitzicht is werkelijk adembenemend en we genieten volop van de pirogues en de rest van het zicht. Als we weer verder rijden is het asfalt verdwenen en krijgen een we gravelpiste. Op zich was dit voor ons niet alarmerend want het is hier gebruikelijk dat ook doorgaande B wegen niet allemaal geasfalteerd zijn. Echter na een paar uur wordt het werkelijk terrein rijden. We komen talloze omleidingroutes tegen die door zeer mul zand en stenen voeren. Onze Niva heeft af en toe de 4x4 zeker nodig. En de snelheid is er uit. Op dat moment komen we tot de ontdekking dat we ergens een afslag gemist hebben en dus eigenlijk op een C weg zitten. Dat was dus niet de bedoeling. Maar we zijn intussen al zo ver gevorderd dat terugkeren geen zin meer heeft dus we zetten door. Een gemiddelde van 25 a 30 kilometer per uur halen we net. De totale route was rond de 300 kilometer dus reken maar uit hoe lang je er dan over doet. Maar niet zeuren… doorgaan. Ergens in een dorpje moeten we opnieuw de rivier oversteken om onze route te kunnen vervolgen. Er ligt hier alleen een spoorburg over de rivier. Je meldt je dan bij de chef van het station en voor wat thee-geld geeft hij aan of je er over heen mag rijden. Eén wiel links van het spoor en de andere midden in. Zo steken we langzaam de wat gammele brug over, een hele belevenis. Hierna volgen we de piste en die wordt steeds slechter. Bamako gaan we vandaag al niet meer halen dus we zetten onze kaarten in op Kita. Als het echter langzamerhand schemerig wordt oppert Ruud om eventueel te gaan kamperen. Ik wil nog even doorzetten en plotseling zien we een grote 4x4 ons tegemoet komen. Het blijkt een Fransman te zijn die ons vertelt dat als we nog 10 minuten doorrijden we weer op een asfaltweg terecht komen. Daarvandaan is het dan nog een kleine 50 kilometer naar Kita. We bedanken de man en zetten nog even door en de opluchting is groot als zijn verhaal klopt. Over de weg mogen we 100 km/u dus na een half uurtje rijden we als het net donker is geworden Kita binnen. Het is even zoeken naar een hotel maar ook die hebben we redelijk snel gevonden. Vanavond toch weer een bed en een maaltijd. Geweldig. En het was weer een mooie belevenis met mooie beelden langs de weg.

23 januari
Het plan is om vroeg te vertrekken want we hebben om 12 uur afgesproken met meneer Traore van de kerk in Bamako. Daar willen we hem de papieren laten zien zodat hij de overschrijving van de Lada in gang kan zetten. We hopen dat dit niet al te lang duurt want dan kunnen we die middag doorrijden naar Segou om uiteindelijk nog naar Pays Dogon te kunnen gaan. De route verloopt vlotjes hoewel door de vele controles de reistijd wel aanmerkelijk langer wordt dan gepland. Maar op half twaalf rijden we Bamako in en al snel vinden we ook de kathedraal. De challenge is gehaald, da Lada is in Bamako. We wachten op meneer Traore en na de kennismaking leggen we hem onze plannen uit. Helaas komt er een dikke streep door die plannen. De Lada mag Bamako niet meer uit voordat er Malinese nummerplaten op zitten. En dat gaat een week duren. Het enige alternatief voor ons is om de komende week verder te reizen met de bus. De afhandeling van de papieren en de overdracht van de Lada duren zo lang dat we moeten besluiten om die avond ook in Bamako te blijven. We hoeven niet op zoek naar een bed want we mogen blijven slapen bij de missie. Al onze spullen moeten we wel uit de Lada halen want die wordt geprepareerd voor de keuring hier. Nadat alles er uit is leg ik nog wat bijzonderheden uit aan een medewerker van de missie over de Lada. Ruud staat er naast en vertaalt alles. Als we onze intrek hebben genomen n onze kamer overleggen we samen wat nu te doen. Met het openbaar vervoer naar de Pays Dogon en naar Segou en naar Djenné is niet meer te halen in de zes dagen die ons nog resten. Hoe jammer ook maar we moeten de Pays Dogon laten vallen. We hebben dan wel iets meer tijd voor de twee andere steden en we moeten woensdag weer op tijd terug zijn om de laatste overschrijvingsdocumenten van de Lada te ontvangen voordat we die avond naar het vliegveld gaan. Laat in de middag lopen we even de stad in en al gelijk beneemt deze stad ons de adem in negatieve zin. Wat een stank en herrie. Over de stad hangt een continu mist van uitlaatgassen en stof. Smerig! We lopen wat rond en bezoeken het oude station waar we in het hotel er naast wat gaan drinken. Aansluitend gaan we op zoek naar het kantoor van Royal Air Maroc om na te gaan of er nog vluchtwijzigingen zijn maar die zijn al gesloten. Dan maar op zoek naar een restaurant. Na het eten kopen we nog wat water en gaan terug naar de missie om het thuisfront te laten weten dat onze missie is geslaagd. Op naar een nieuw hoofdstuk in Mali met het openbaar vervoer.