2e deel Mauritanië en de grens met Senegal

15 januari

Al weer vroeg gaan we onderweg naar de grens met Senegal. Het is een aardig stukje rijden en we verwachten chaos en een lange tijd voordat we daadwerkelijk in Senegal zijn. Onderweg zien we nog een kudde dromedarissen en we picknicken in de zandduinen. Die blijven schitterend om te zien.
Een kilometer of tachtig voor de grens, bij de splitsing van de weg richting Rosso of Djaimme worden we aangehouden door een vriendelijke man. Die vertelt ons dat als we onze route vervolgen naar Djaimme en daar de grens overgaan we onherroepelijk vast zitten aan hoge kosten en aan een escorte in Senegal. Daar zitten we dus niet op te wachten. Voor Senegal is eigenlijk een …… nodig die we van te voren in Duitsland hadden moeten bestellen. Maar omdat daar zeer hoge kosten aan verbonden waren en we een borg moesten achterlaten van 5000 euro hebben we destijds al besloten op te gaan voor een “passevant” bij de grens en we zouden proberen die escorte uit hun hoofd te praten. Uiteindelijk besluiten we het advies van de man op te volgen en toch naar Rosso te gaan. De man biedt ook aan om een jongeman mee te laten rijden met ons die alle grensformaliteiten voor ons zal afhandelen voor 20 euro. Ook dat aanbod nemen we aan en met een beetje inschikken rijden we met z’n drieën naar de grens.
Ik kan de grens echt met maar twee woorden beschrijven: TOTALE CHAOS!. We worden snel door een hek geleid en komen op een binnenplaats bij de rivier waar de ferry zal aanleggen die ons over de rivier de Senegal (de natuurlijke grens tussen Mauritanië en Senegal) zal brengen. Ik blijf bij de auto en Ruud handelt met ons mannetje alle formaliteiten af. Die formaliteiten aan de Mauritaanse zijde duren al 2 ½ uur en ondertussen wordt ik zeer agressief belaagd door verkopers, autowassers en bedelaars. Ondertussen wordt ik continu aangeraakt, geroepen, toegeschreeuwd of de auto wordt beklopt en getikt en geslagen. En dat onder de tropische zon en de warmte werken bij mij heel erg op mijn zenuwen maar volgens Ruud is dit typisch Afrika. Het is wel mijn vuurdoop. “Non” wordt niet begrepen (of wel begrepen maar dan totaal genegeerd) en ongevraagd worden er allemaal dingen gedaan. Ik heb het echt heel zwaar en ben zo blij als Ruud terug is. Ons mannetje helpt ons, als de ferry is gearriveerd al snel aan boord en ik krijg heel even rust en blijf uitpuffen in de auto. Ruud daarentegen kan eindelijk wat genieten van de grensovergang omdat heel veel van het onderhandelen bij hem uit handen wordt genomen. In Senegal gebeurt exact hetzelfde. Weer wachten en ondertussen weer geschreeuw, geklop, gebedel, getik, etc… Ik wordt echt helemaal gek en verlies echt mijn geduld. Ondertussen wordt ongevraagd de auto gewassen terwijl ik wel duizend keer nee heb gezegd/geschreeuwd. Vriendelijk blijven of boos worden, het heeft allemaal geen zin en ik geef de hoop op. Ik sluit me op in de bloedhete auto, sluit alle deuren en ramen en kijk niemand meer aan. Ik wens mezelf op alle andere plekken van de wereld behalve deze. Een nachtmerrie. Na 1 ½ uur komt Ruud eindelijk terug en mogen we na heel veel geld te hebben betaald eindelijk doorrijden. De laatste hobbel is dan nog import van de auto bij de douane. Ook daar weer wachten op de big chief die een besluit moet nemen. Na lang wachten (en 150 euro betalen) maakt de man een uitzondering voor ons en laat een brief schrijven waarmee we het land mogen doorrijden direct naar de grens met Mali. We mogen niet naar Saint Louis of Dakar met de auto en moeten de voor ons zeer ongewenste route nemen langs de grens met Mauritanië. Dat is echt een hele streep door de rekening. We hadden graag wat meer gezien van dit land. Ons mannetje rijdt mee tot het eerste dorp genaamd Richard Toll en daar regelt hij nog en bewaakte parkeerplaats voor de Lada. Want de Lada mag dan niet naar Saint Louis maar wij wel. Zo zijn we in ieder geval nog in staat om een klein deel van onze planning in dit land te zien. We nemen een taxi en zijn rond 21 uur die avond in Saint Louis. Nadat we een hotel hebben gevonden voor de nacht nemen we een biertje op het terras van hotel La Poste in Saint Louis. Die hebben we verdiend. En het is de eerste keer alcohol sinds Spanje. En hij smaakt lekker….. Rond 22 uur gaan we naar een restaurant aan de rivierzijde waar we met uitzicht op de Senegal een heerlijke vis verorberen vergezeld van een demi flesje witte wijn. Een vreselijke, nerveuze dag is op deze manier toch nog goed afgesloten.