Kayes en de grens met Senegal en weer terug

Na het ontbijt gaan we het stadje weer in maar dit keer lopen we langs de rivier. Aan de waterkant is intussen iedereen weer bezig met de dagelijkse gang van zaken. Duikers scheppen onder water in het midden van de rivier naar de grond daar. Dat wordt aan boord gehesen en dat wordt aan wal gebracht om uiteindelijk verwerkt te worden in de bouw. De vrouwen doen de was of wassen hun kinderen in de rivier. Net als gisteravond is de markt in de stad open en het is een drukte van jewelste. Overal ligt stof en grote vrachtwagens en talloze brommers scheuren door de mensen heen. Iedereen moet hier wel stoflongen krijgen want over de stad hangt de hele dag een soort vage stofwolk. We vinden een taxi die tegen een afgesproken prijs ons naar Medine, een oud Frans fort, zal rijden. De taxi valt bijna uit elkaar van ellende. Wat een barrels rijden hier rond. Na een kilometer of 15 buiten de stad stoppen we in een klein dorpje waar het fort bij ligt. Eerst neemt onze chauffeur ons het dorp mee in. We worden voorgesteld aan de afgevaardigden van de burgemeester en we krijgen toestemming om door het dorp te wandelen en alles te bekijken. We zijn “de” bezienswaardigheid voor de dorpelingen. Na korte tijd hangt er een kind aan iedere hand en volgen ons nog tientallen kinderen. We krijgen van alles te zien. Hoe ze de was doen, wat ze verbouwen in de tuinen langs de rivier, de nettenmaker voor de vissers, een keuken, de dorps waterpomp en hoe ze een soort gerst tot pap stampen in een grote houten vijzel. We mogen overal fotograferen en dat levert wonderschone plaatjes op. Een zeer geslaagde visite. Na het dorp rijden we naar het fort wat een kaal overblijfsel is van de Fransen die hier in de 19e eeuw heersten. Als we het fort zat zijn brengt de taxi ons terug naar Kayes en zet ons af bij ons favoriete restaurant waar we een warme lunch nuttigen. Hierna lopen we terug naar ons hotel en nemen we weer even rust want morgen wordt een spannende dag. Later die middag zitten we nog even bij ons hotel en drinken een biertje en kijken naar de laatste werkzaamheden van die dag terwijl de zon langzaam ondergaat. We voelen ons erg bevoorrecht om dit gade te kunnen slaan. Al het gaat schemeren kleden we ons om en gaan we naar een ander hotel om wat te drinken en te eten en om gebruik te maken van de Wifi. We proberen nogmaals contact te zoeken met de katholieke kerk in Bamako via email. De avond wordt afgesloten met een laatste biertje in de tuinen van ons eigen hotel.

20 januari
We zijn vroeg opgestaan omdat we verwachten vroeg richting de grens te moeten om onze Lada ingeklaard te krijgen. Vlak na ons ontbijt probeert Ruud telefonisch onze contactpersoon te bereiken en zowaar hij neemt zijn telefoon op. Het blijkt vandaag een feestdag te zijn en alle kantoren in Bamako zijn gesloten. Maar hij gaat er dinsdag meteen werk van maken en zal de formulieren en betalingen bij de douane regelen in Bamako. Als dat is afgehandeld kunnen wij de Lada meenemen bij de grens. Dan belt ook Mr. Tao van de douane ons op de mobiel en vertelt dat ook hij contact heeft gehad met de kerk en hij verwacht er op dinsdag volledig uit te kunnen komen. We hebben dus nog 1 dag respijt en kunnen in alle rust nog een bak koffie drinken en we blijven dus nog een dag in Kayes. Die ochtend gaan we lopende de stad op zoek naar een ander hotel voor de laatste nacht. Het was weer enorme herrie tot 2:30 uur vannacht en dat trekken we niet meer. We willen rustig kunnen slapen. Het Wifi hotel heeft nog een kamer die rustiger is en ook nog goedkoper, dus prachtige deal. We lopen terug om onze rugzakken te halen en nemen onze intrek in onze nieuwe kamer. Hierna lopen we de markt van de stad op. Wat een drukte en een kleurrijk schouwspel. Overal handelaars, taxi’s, stalletjes. Daar doorheen komt af en toe een vrachtwagen. De aangeboden koopwaar bestaat uit veel groenten, vruchten en aardappels en uien. Ook zeep en diverse soorten handgereedschap is hier erg populair. Ruud besluit een kapper te bezoeken. In een klein stalletje welke met golfplaten is afgedekt, zit een kapper. Na overleg (Ruud wijst een centimeter of drie aan wat er af moet) pakt de kapper resoluut een tondeuse en zet daar een afstandhouder op. Na twee halen blijft er nog maar twee centimeter op zijn hoofd achter. Dat was dus niet de bedoeling maar vooruit. De tondeuse gaat verder, slaat zeker een keer of zes vast in de stugge krullen van Ruud en twee keer moet er zelfs een schroevendraaier aan te pas komen om het ding weer aan de praat te krijgen. Na een kwartiertje is het klaar en ik bekijk het resultaat. Erg kort maar hij kan het hebben. Missie geslaagd. Intussen is het lunchtijd en we gaan naar ons favoriete restaurant waar we al drie keer eerder hebben gegeten. Het smaakt weer heerlijk en het is weer tijd voor een middag siesta. Die avond doen we niet veel meer behalve laat in de middag op het terras van ons vorige hotel dromerig over de rivier uit kijken, daarna uit eten en nog een laatste biertje in ons hotel.

21 januari
Heel vroeg op want de bus richting Diboli (de grens) gaat al vroeg. We nemen voor het hotel één van de vele bromfietstaxi’s naar het busstation. Nergens is die plek aan te herkennen. Het is gewoon een plek in een zeer drukke straat van de Route National. Er staat geen enkel bordje bij. Wel is er weer een mannetje die tickets verkoopt. Na drie kwartier worden we ineens een gammele auto in gedirigeerd en wordt ons duidelijk genaakt dat de bus vandaag niet daar stopt maar een paar kilometer verder. Als we uiteindelijk in de bus terecht komen blijken we de enige blanken aan boord en worden we enigszins vreemd aangekeken. Na een paar kilometer is er een politiecontrole. Iedereen in de bus was daarvoor nog vrolijk aan het babbelen maar bij de controle wordt het muisstil in de bus. Een norse agent komt aan boord en neemt alle paspoorten in, ook die van ons. Iedereen wordt de bus uit gedirigeerd en we moeten wachten op afroep, dan naar voren komen en een aantal vragen beantwoorden. Sommigen hebben geen geldige stempel of zoiets en er wordt geschoven met geld om die mensen toch weer aan boord te kunnen laten gaan. Wij moeten uitleggen wat we daar doen en waar we heen gaan en kunnen dan met paspoort weer in de bus plaats nemen. Ik ben erg onder indruk van de stemming en zie dat deze controles erg imponerend en vervelend zijn. In Nederland is de politie echt je beste vriend. Hier zijn ze corrupt en zijn het, uitzonderingen daar gelaten, echte machtswellustelingen. Dit is echt een nare bijsmaak van het verder zo prachtige west Afrika. NA anderhalve uur bereiken we de grens. Ook hier worden de paspoorten weer ingenomen en op afroep kun je hem weer komen halen. Voor ons is dit het eindpunt en we lopen richting de douane. Daar zien we eindelijk onze oude, vertrouwde Lada weer terug. Ze zit vol onder het stof en de banden zijn iets zachter maar verder markeert er niets en staat ze er net zo bij als toen we haar vrijdag achterlieten. Ons vriend Ibrahim de Gambiaan is er ook weer en verwelkomt ons hartelijk. Omdat we hier vrijdag al zo’n lange tijd hebben doorgebracht voelt de omgeving bekend en zelfs een beetje vertrouwd. Al gauw wordt er flink gekletst met iedereen en Ibrahim regelt een mannetje om onze auto schoon te maken van binnen en van buiten. Ik check de motor op olie en koelvloeistof en pomp de banden op. Al het afval en de resten van chips, koeken en lege waterflessen worden zorgvuldig apart gehouden door het mannetje en de twee weken oude chips wordt gelijk verorberd. Het smaakt heerlijk vindt hij. En dan begint het wachten en bellen en wachten. Er moet geregistreerd worden in Bamako en ook daar moet de importheffing betaald worden. Al deze administratie kan niet door ons of door onze man van de kerk in Bamako gedaan worden, nee dat alles wordt weer verwerkt door transisteurs. Pas als dat is gebeurt krijgt ons Lada een nummer en die wordt doorgefaxt naar de grens. Ondanks het wachten vermaken wij ons met “Gambia” en zijn vrienden en herhaaldelijk wordt er gezegd dat we deel zijn van zijn familie. “Mijn vrouw en kinderen” wordt naar gevraagd en ik laat ze een foto zien van Leonie en haar twee dochters. De heren vinden ze geweldig en mij wordt duidelijk gemaakt dat beide dochters zo uitgehuwelijkt kunnen worden hier.
Even het tijdschema:
Wij waren rond 11 uur bij de grens en rond 16 uur vindt Ruud het welletjes. Hij verzoekt onze transisteur nu naar ons toe te komen en de zaak te regelen. Een kwartier later komt hij, belt wat rond en loopt het douanekantoor in. Om 16:30 uur komt hij naar buiten en meldt ons dat de betaling rond is en dat nu de juiste formulieren getypt worden en dat we over een uur de juiste documenten mee krijgen. Hij krijgt gelijk. Een uur later komt hij naar buiten met het dossier met papieren en legt aan Ruud uit wat de documenten inhouden. Na een vriendelijk afscheid van ons nieuwe “grens” familie moeten we nog langs de politie en de gendarmerie. Bij de politie blijkt het volgende probleem. Met het uitstappen uit de bus die ochtend zijn onze paspoorten ingenomen en men is er gemakshalve vanuit gegaan dat wij zouden doorreizen naar Senegal. Dus moest onze transisteur, de heer Tao, weer uitleggen dat wij nooit over de grens zijn geweest die dag en na veel morren wordt er uiteindelijk een nieuwe stempel in ons paspoort gezet. Als laatste is de Gendarme aan de beurt. Die wil alles weten over de auto en probeert allerlei vertragingstactieken. Tao zegt tegen Ruud dat hij 1000 CFA ( 1,80 euro) wil hebben en geeft dat aan de gendarme. Dan krijgen we ons=ze finale stempel en mogen we eindelijk met de Lada het land in. De slagboom gaat open en na nog even vriendelijk zwaaien rijden we Mali in. De Lada is in Mali. Nog 1 uur rijden en we zijn weer terug in Kayes maar dan met auto. Die reis verloopt voorspoedig en zelfs de politiecontrole, die nu ineens minder geïnteresseerd is in ons, verloopt gladjes. We rijden direct naar ons vertrouwde terras aan de rivier en vieren het met een biertje. Even verderop is ons hotel voor de nacht. Morgen gaan we dan echt naar Bamako, met onze Lada.